Alfa Romeo 145

Sterkste punt van de Alfa Romeo 145 is ongetwijfeld het uiterlijk. Met strakke rechte lijnen en een naar achteren oplopende schouderlijn heeft de auto een dynamische en onderscheidende uitstraling. Voor een ontwerp uit 1994 oogt de 145 nog steeds vernieuwend en gedurfd. Bovendien bieden de lijnen praktische voordelen, want zoals later zou blijken geeft de knik in de achterruit extra zicht in de binnenspiegel. Helaas heeft deze stijl nooit vervolg gevonden, want al bij de introductie van de vijfdeursvariant (de 146) is voor rondere vormen gekozen.

Ook van het interieur van de 145 is werk gemaakt met diverse verchroomde randen en accenten, ronde ventilatieroosters in de deurpanelen en een aardig ogend driespaaksstuurwiel. Over het dashboard loopt een gestoffeerde band in de kleur van de interieurbekleding. Vóór de passagiersstoel is een hap uit het dashboard genomen om een groter gevoel van ruimte te geven.

Helaas doen de gebruikte materialen en knoppen niet erg solide aan. Omdat niet alleen de knoppen maar ook de panelen er omheen gemakkelijk meegeven, kan aan de duurzaamheid van de diverse bedieningsorganen worden getwijfeld. Zo vergeten de knipperlichten van de hagelnieuwe testauto regelmatig naar de neutraalstand terug te springen na de bocht. De kunststof rand van de handgreep aan de binnenkant van de achterklep is zo slordig afgewerkt dat het scherp aanvoelt.

Het geheel is wel ergonomisch verantwoord opgezet. De hendels aan het stuur combineren diverse functies en ook alle knoppen op het dashboard zijn logisch geplaatst. Bovendien heeft de wit-groene dashboardverlichting binnen de verchroomde randen een chique uitstraling. Ongeacht de kwaliteit van de afwerking heeft Alfa Romeo iets heel belangrijks bereikt met de auto: de bestuurder heeft altijd het gevoel iets bijzonders te rijden.

Groot

De auto voelt groot. De zit voorin is ruim en de auto gedraagt zich als een grotere reisauto. Als vanzelf worden de eerste bochtjes daarom onwillekeurig ruimer gestuurd dan strikt noodzakelijk. De 1.9 liter JTD dieselmotor loopt mooi en heeft ruim voldoende kracht. Alhoewel het gevoel anders zegt, bewijzen de grote gaten ten opzichte van het achteropkomende verkeer en de cijfers in de brochure dat deze 145 diesel een vlotte auto is. De 145 biedt zelfs de snelste Audi A3 diesel goed partij.

De remmen zijn van uitstekende kwaliteit, want een voorzichtig proefje doet pardoes de complete foto-uitrusting onder de voorstoelen belanden. Een latere proef op los zand en grind bewijst dat het ABS systeem de auto prachtig bestuurbaar houdt tijdens een noodstop. Met de aandrijving zit het dus wel goed.

Helaas is het onderstel van mindere kwaliteit. De veerwegen zijn lang en hard, wat een vreemde combinatie oplevert. De auto is stevig geveerd maar gaat toch niet door de bocht zoals van een stuurmansauto als een Alfa Romeo zou mogen worden verwacht. Bij hevig remmen of tijdens een baldadig gestuurde rotonde duikt de auto al snel in de veren en raakt de auto uit balans. Een compacte gooi-en-smijt auto is de 145 daarom niet, voldoende veilig wel.

Conclusie

In getallen uitgedrukt komt de Alfa Romeo 145 1.9 JTD goed uit de bus. Voor een ontwerp uit 1994 is de basisuitrusting royaal te noemen met onder andere twee airbags, ABS, elektrisch bedienbare zijruiten, breedstralers, een heerlijk dieselaggregaat en een set remmen die nooit teleur zal stellen. Twijfels over de afwerkingskwaliteit en het onderstel maken het dat de auto toch niet meer dan een voldoende scoort.

Na een dag rijden is het duidelijk dat er niets mis is met de 145, maar dat andere auto's hetzelfde doen tegen een lagere prijs. Dergelijke auto's zijn echter niet gezegend met het prachtige pak waarmee Alfa Romeo de 145 heeft aangekleed en geven niet het gevoel iets exclusiefs te rijden. Het is aan de Alfa Romeo-dealer dat verschil te overbruggen met een gepast aanbod. Juist met de introductie van de Alfa Romeo 147 is daar nu alle ruimte voor.