McLaren P1
McLaren bouwt laatste P1
Het laatst gebouwde exemplaar van de McLaren P1 is gespoten in oranje met een speciale parelmoerglans, wat bereikt werd door een uniek lakproces. De kleur is gekozen met de 64e en laatste McLaren F1 straatauto in gedachten, chassisnummer 075, die in Volcano Orange gespoten werd. Die kleur is vandaag de dag beschikbaar voor alle McLaren-modellen.
De oranje lak wordt geflankeerd door stylingelementen in ruw koolstofvezel, voornamelijk zichtbaar op enkele spoilers op het onderste deel van de auto. De superlichtgewicht wielen zijn uitgevoerd in zilverkleur. De ventilatieroosters, omlijstingen van de instrumenten en schakelcoulisse zijn uitgevoerd in glanzend zwart. De bekleding bestaat uit een combinatie van zwart en oranje Alcantara, met contrasterende stiksels die ook op het stuurwiel zijn terug te vinden.
De combinatie van een zeer efficiënte benzinemotor en een lichtgewicht elektromotor maakte de McLaren P1 tot de eerste van een geheel nieuwe generatie supercars. Het productiemodel werd gepresenteerd op de Autotentoonstelling van Genève in 2013 en toen al was bekend dat het aantal gebouwde auto's beperkt zou blijven. De hybride supercar was het eerste model van de exclusieve Ultimate Series, de derde modellijn van McLaren naast de Super Series en Sports Series. De P1 zette nieuwe standaards en maakte mogelijk wat niemand tot dan toe voor mogelijk had gehouden - precies zoals de legendarische McLaren F1 twintig jaar eerder deed.
De McLaren P1 introduceerde een aantal nieuwe technologieën in de wereld van de supercars. Dankzij het toepassen van lichtgewicht technologieën en materialen, zoals het royale gebruik van koolstofvezel, bleef het gewicht van de McLaren P1 beperkt tot 1.450 kilo. Het koolstofvezel MonoCage chassis weegt 90 kilo en biedt onder meer plaats aan het dak en de bodemstructuur, de luchtinlaat op het dak en de ruimte waar de accu en elektronica ondergebracht zijn. Het is een van de lichtste koolstofvezel structuren ooit gebruikt in een straatauto.
Het aerodynamische ontwerp in combinatie met de RaceActive Chassis Control wielophanging zorgt met een druk op de knop voor een straffere, op circuitgebruik gefocuste onderstelafstemming. De 'racemodus' maakt de vering 300 procent stijver, legt de auto 50 mm dichter bij het asfalt voor minder luchtweerstand en verlengt de grote, actieve achtervleugel met 300 mm. Het resultaat is 600 kilo meer neerwaartse druk bij snelheden ruim onder 257 km/h en dat is fors meer dan de meeste andere supercars. Het doet eerder denken aan de hoeveelheid neerwaartse druk die een GT3 raceauto genereert en zorgt voor meer grip in bochten, in het bijzonder bij hoge snelheden.
De aandrijflijn bestaat uit een 3,8 liter twinturbo V8-motor in combinatie met een lichtgewicht, bijzonder krachtige elektromotor die samen goed zijn voor 916 pk bij 7.300 tpm en een koppel van 900 Nm. Door integratie van de 179 pk sterke elektromotor is er permanent 130 Nm koppel voorhanden, dat het minimale turbogat opvult dat is ontstaan door de montage van grotere turbo's op de verbrandingsmotor. Hiermee accelereert de McLaren P1 van 0 tot 100 km/h in 2,8 seconden, wordt de 200 km/h al na 6,8 seconden aangetikt en bereikt de auto na 16,5 seconden de magische 300 km/h-grens, een volle vijf seconden sneller dan de McLaren F1. De topsnelheid is begrensd op 350 km/h.
Al dit geweld wordt onder controle gehouden door een speciaal voor de McLaren P1 ontworpen remsysteem, waarin materialen zijn verwerkt die eerder alleen in de Ariane ruimteraket werden gebruikt.
De hybride aandrijflijn blinkt eveneens uit in efficiëntie. Dat blijkt uit een gemiddeld verbruik van 8,4 liter/100km (EU-cyclus gecombineerd) en een CO2-emissie van 194 g/km. Over een afstand van maximaal 11 kilometer kan de McLaren P1 zelfs volledig elektrisch rijden, zonder uitstoot. Net als alle andere McLaren-modellen is de P1 vrijgesteld van slurptaks in de Verenigde Staten.