McLaren P1
McLaren P1 bestaat vijf jaar
Vijf jaar geleden werd de auto die aan McLaren's ambitieuze doelstelling voldeed, gepresenteerd als studiemodel op de Mondial de l'Automobile 2012 in Parijs. Vijf maanden later debuteerde de productieversie op de Internationale Autotentoonstelling in Genève.
Het totale aantal van 375 auto's was al vergeven voordat de eerste werd afgeleverd, zo groot bleek de vraag naar de McLaren P1. Geen twee exemplaren waren hetzelfde: elke auto werd handgebouwd naar wens van de nieuwe eigenaar, in nauwe samenwerking met McLaren Special Operations (MSO). De prijs van de MSO-opties kwam bovenop de basisprijs van een miljoen euro, zonder belastingen.
De best mogelijke aerodynamica stond centraal vanaf de eerste schets van het ontwerp van de McLaren P1. Met behulp van CFD-modellen (computational fluid dynamics) en tests in een windtunnel lukte het de engineers van McLaren een auto te ontwikkelen die een onvoorstelbare 600 kilo aan neerwaartse druk wist te genereren en dat ook nog onder de elektronisch begrensde topsnelheid van 350 km/h.
Een DRS (drag reduction system) zoals toegepast op Formule 1-auto's helpt mee om die neerwaartse druk te bereiken, waarbij de achtervleugel beweegt om onder alle omstandigheden maximale grip te genereren. De vleugel kan zelfs in een scherpe hoek gezet worden om te functioneren als een luchtrem. Naast de actieve, beweegbare achtervleugel is de luchtweerstand van de McLaren P1 geoptimaliseerd door twee vleugeltjes onder de auto, net voor de beide voorwielen. Ook deze vleugeltjes kunnen van hoek veranderen om de neerwaartse druk te vergroten, waardoor de bestuurder meer vertrouwen krijgt en sneller durft te rijden.
Een zo laag mogelijk gewicht met behoud van maximale carrosseriestijfheid was een van de ontwerpdoelen van de McLaren P1 en is terug te vinden in vrijwel elk aspect van het design. Het leeggewicht van de auto bedraagt 1.395 kilo. De P1 is gebouwd op McLaren's MonoCage, een koolstofvezel structuur die amper 90 kilo weegt en buitengewone torsiestijfheid en veiligheid biedt. Daarnaast wordt koude lucht via een geïntegreerde 'snorkel' op het dak en diverse luchtinlaten naar de motor geleid. Om het gewicht laag te houden zijn alle vijf de carrosseriedelen die samen de McLaren P1 vormen gemaakt van koolstofvezel. Anderhalve kilo werd bespaard door de bovenste laag van de interieurdelen uit koolstofvezel weg te laten. De niet-verstelbare, koolstofvezel racekuipstoelen wegen slechts 10,5 kilo per stuk.
Zowel het dak als de voorruit, respectievelijk 2,4mm en 3,2mm dik, zijn gemaakt van super-lichtgewicht glas en dat scheelt 3,5 kilo ten opzichte van normaal glas. De lichtgewicht remmen zijn 4 kilo lichter dan een vergelijkbaar conventioneel remsysteem. De focus op het gewicht maakte dat de McLaren P1 in standaardspecificatie niet beschikte over geluidswerende materialen of tapijt in de cabine.
De hybride aandrijflijn van de P1, IPAS (Instant Power Assist System) met zowel een benzine- als elektromotor zette een nieuwe standaard op het gebied van prestaties toen de auto werd geïntroduceerd. Een aangepaste versie van McLaren's 3,8 liter twinturbo V8-benzinemotor levert 737 pk en werd gekoppeld aan een lichtgewicht elektromotor met 179 pk, op dat moment twee keer zoveel vermogen als de KERS-unit die in de Formule 1 werd toegepast.
Samen leveren de benzine- en de elektromotor 916 pk, goed voor een acceleratie van 0-100 km/h in 2,8 seconden, 0-200 km/h in 6,8 seconden en 0-300 km/h in 16,5 seconden - een volle vijf seconden sneller dan de legendarische McLaren F1. Met het gas los en bij afremmen wordt energie die normaal gesproken verloren zou gaan teruggewonnen en opgeslagen in de accu.
De accu van het IPAS weegt slechts 96 kilo en is zo laag mogelijk onder het chassis van de auto gemonteerd. De P1 kan ongeveer tien kilometer volledig op zijn elektromotor rijden (NEDC-norm), bijvoorbeeld in stadscentra of op andere plaatsen waar geluidsarm en emissievrij rijden voordeel biedt. De CO2-emissie van de McLaren P1 is gemiddeld 194 g/km.