Ferrari F80

De F80 belichaamt het summum van Ferrari-techniek voor een auto met een verbrandingsmotor. Daarbij maakt hij gebruik van de nieuwste generatie hybridetechnologie voor de aandrijflijn, om hoge vermogens- en koppelniveaus te bereiken. Elk aspect van de F80 is ontworpen om prestaties te maximaliseren: van het koolstofvezelchassis en de extreme aerodynamische oplossingen tot aan de nieuwe actieve ophanging, die is geoptimaliseerd om de auto tot op de limiet te kunnen rijden op het circuit.

Daarbij combineert de F80 deze eigenschappen met een dagelijkse bruikbaarheid, en is hij volgens de fabrikant eenvoudig te rijden en te gebruiken. Dit vermogen vormde de basis voor elke keuze die werd gemaakt op het gebied van technologie en architectuur, om het op het eerste gezicht onmogelijke doel te realiseren: een circuit-georiënteerde supercar die op de openbare weg net zo goed te rijden is als een reguliere productieauto.

De architectuur van de F80 is zo extreem dat de gekozen lay-out resulteert in een smallere cabine waarin de bestuurder centraal staat, maar die desondanks ruimte en comfort zou bieden voor een passagier. Deze keuze bood cruciale voordelen voor het minimaliseren van de luchtweerstand en het gewicht. De cockpit biedt daardoor een duidelijk eenzitter-gevoel, ondanks het feit dat de auto gehomologeerd is voor twee inzittenden, wat resulteert in een architectuur die Ferrari ook wel '1+' noemt. De belangrijkste reden voor deze keuze was het minimaliseren van de breedte van de cabine, ten gunste van de aerodynamica (minder luchtweerstand) en gewichtsbesparing. Dit concept sluit volledig aan bij de autosportwereld waaruit deze auto niet alleen inspiratie put, maar ook technologische oplossingen overneemt.

Zoals altijd het geval is geweest met de supercars van Ferrari die de F80 voorgingen (de GTO, F40, F50, Enzo en LaFerrari), is de aandrijflijn gebaseerd op de beste en meest actuele technologie uit de autosport. De GTO en F40 werden aangedreven door een turbo-V8, omdat Formule 1-auto's in de jaren '80 gebruikmaakten van turbomotoren. Tegenwoordig bestaan Ferrari's aandrijflijnen in zowel de Formule 1 als het World Endurance Championship (WEC) uit turbo V6 ICE-motoren die zijn gekoppeld aan een 800V hybridesysteem. Het was dan ook niet meer dan logisch dat deze architectuur zou worden overgebracht naar de nieuwe F80. Hier wordt de aandrijflijn aangevuld door de introductie van elektrische turbotechnologie (e-turbo). Een elektromotor, die tussen de turbine en compressor van elke turbo is geïnstalleerd, zorgt voor een specifieke vermogensafgifte en een ogenblikkelijke respons vanaf lage toerentallen.

Aerodynamica speelt eveneens een sleutelrol op de F80, met oplossingen zoals de actieve achtervleugel, de diffuser achter, de vlakke onderzijde, de 'triplane' layout vóór en de S-Duct die samen ruim 1.000 kg aan downforce genereren bij 250 km/u. Dit resultaat wordt extra versterkt door de actieve ophanging, die direct bijdraagt aan het genereren van grondeffect. De prestaties worden versterkt door de elektrische vooras, die vierwielaandrijving mogelijk maakt om nog effectiever gebruik te maken van het beschikbare koppel en vermogen, en de nieuwe remmen met uit de autosport afgeleide CCM-R Plus-technologie.

Net als alle voorgaande supercars markeert de Ferrari F80 het begin van een nieuw designtijdperk voor Ferrari, met een meer gespannen, extreme designtaal die de race-ziel van het merk accentueert. Er zijn verwijzingen naar accenten uit de ruimtevaart, die de geavanceerde technologie en elegante techniek van elke technische oplossing onderstrepen. Maar er zijn ook hints naar de beroemde voorgangers die de illustere afkomst van de F80 onderstrepen.